Herenigt op een "airport"

Een reis met hobbels.

De bus arriveert keurig op tijd om mij naar Schiphol te brengen. Het is nog vroeg voor een zaterdagochtend en de enige passagiers die instappen onderweg zijn allemaal mensen die ook naar de luchthaven gaan. Op Schiphol is het wel duidelijk dat midden Nederland vakantie heeft gekregen. Onvoorstelbaar hoeveel mensen er zenuwachtig door elkaar heen krioelen. Gelukkig heb ik gisteren thuis al kunnen inchecken en heb ik geen bagage om in te leveren. Dat scheelt heel veel tijd, maar toch doe ik er nog bijna een uur over om door de security heen te komen. De eerste hobbel is genomen. Eenmaal bij de juiste gate komt keurig op tijd het vliegtuig aan en alles loopt op rolletjes. Ik zit op rij 1 stoel A en dat betekent dat ik mijn handbagage boven mijn hoofd moet stoppen. Helaas is alles al vol. Van de vriendelijke stewardes moet ik maar kijken of er boven rij 3 of 4 nog plaats is, maar ook daar is alles al vol. Pas bij rij 5 is een gaatje voor mijn kleine rugzak. Wanneer ik de rugzak er in stop realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk nooit tegen de stoom inkom wanneer we geland zijn om hem weer op te halen!  Als ik daar een opmerking over maak zegt dezelfde stewardes dat ik misschien geluk heb dat de stoel achter mij op rij 2 leeg blijft en dan mag ik vandaar uit mijn rugzak neerleggen onder mijn “eigen” stoel. En........ dat geluk heb ik! (hobbel twee.)

We vertrekken op tijd en na een rustige vlucht landen we 5 minuten te laat in Venetie. Zoals altijd wanneer een vliegtuig landt staat iedereen onmiddellijk op en pakt zijn handbagage en wil er zo snel mogelijk uit. Deze keer sta ik (Overigens niet om gevraagd, maar geluk hebben bij het thuis inchecken) helemaal vooraan, dus dat gaat goed denk ik!!!    

Doordat ik helemaal vooraan sta kan ik ook alles goed volgen van wat er nu gebeurt: Eerst kijken de 2 stewardessen elkaar wat ongemakkelijk aan. Er komt geen trap aan en er gaat geen deur open! Dan wordt er gebeld vanuit de cockpit en hoor ik de een tegen de ander zeggen: “Ze krijgen geen contact en bellen nu naar Nederland”. Na ongeveer 10 minuten roept de purser om dat we nog even geduld moeten hebben, omdat er nog geen trap is. Weer 10 minuten later roept de piloot om dat er op geen enkele manier contact met de luchthaven te krijgen is en dat ze hun uiterste best doen om ons zo snel mogelijk van boord te krijgen. Intussen hebben de dames een van de deuren open gezet om wat frisse lucht binnen te krijgen en sta ik gezellig met hen te kletsen. Ik heb ook al een glaasje water te pakken. Een van de dames vertelt dat ze vorige week in Barcelona was, waar het grondpersoneel staakte; (alleen in Barcelona) en dat uiteindelijk de piloot na 3 uur (!)  aan een touw uit de cockpit was gezakt, zelf een trap is gaan halen en daarna zelf met de bemanning de koffers uit het vliegtuig gelost had. Daarna zijn ze met een vliegtuig vol toeristen, maar zonder hun ruimbagage terug naar Nederland gevlogen. We hopen alle drie dat het hier iets sneller gaat J. En inderdaad, na een half uur hoor ik Italiaans uit de cockpit komen en even later wordt een trap aangeschoven. We kunnen er uit! (Hobbel 3!)

In de aankomsthal wacht nog een verrassing: Via de telefoon had ik van Thomas al begrepen welke kant ik uit moest lopen, want aan zijn kant was nergens te zien uit welke deur ik zou komen en er was ook niemand die dat kon vertellen. Volgens Thomas was het nogal een chaos. Wanneer ik de deur uit, de aankomsthal in, wil lopen sta ik gelijk stil tegen een muur van mensen.

Zeker 40 vooral lange mannen houden een bord boven hun hoofd met de namen van mensen die ze op komen halen. Tegelijkertijd moeten er mensen met bagage door dezelfde deur naar binnen om naar hun vliegtuig te gaan. Het is één grote chaos! Al laverend tussen koffers, karretjes en mensen heen loop ik de door Thomas aangegeven richting. Intussen hebben we ook telefonisch weer contact. Thomas spreekt af dat hij zijn telefoon, waar een voor mij herkenbare sticker op zit, zo hoog mogelijk in de lucht zal houden en ineens zie ik in de verte heel even die sticker. Op goed geluk worstel ik me door de mensenmassa heen en dan “ineens” vinden we elkaar! Samen duwen we ons zelf nu tegen de stroom in naar de uitgang. Dat was hobbel 4 J! De van te voren besproken camping hebben we snel gevonden. 

Relax richting Venetië

Dag 1

Vanmorgen vertrek richting Italië. Om half vijf gaat de wekker, tijd om op te staan want ik wil vroeg bij de trein zijn die om 6.20 vertrekt naar Malnitz. Vanaf Bad Gastein is het maar een klein kwartiertje rijden naar het laadperron waar de auto op de trein wordt gezet en in 12 minuten ben je door de tunnel en rij je zo Karinthië binnen.

Als ik om halfzes arriveer kan ik gelijk aansluiten in een kleine file. Je kunt aan alles merken dat de vakantie begonnen is voor een aantal landen. Normaal als je dit treintje neemt op dit tijdstip staat er nauwelijks iemand, maar nu is het aansluiten.

Precies om tien over zes rolt de lok het station binnen en het laden begint. Tien minuten later rijdt de trein afgeladen naar Malnitz.

Het is nog wat bewolkt in het zuiden van Oostenrijk maar de vooruitzichten zijn warm weer voor de komende dagen.

Ik heb alle tijd van de wereld. Om 13.20 uur landt Renée op Airport Marco Polo. Normaal kan ik in een kleine vier uur naar Venetië rijden. Ik geniet van de schitterende tour door de Dolomieten. Zo hier en daar drink ik een bakje koffie en maak ik een foto. Relaxt kom ik rond kwart voor een aan op de parkeerplaats van de airport. Dit is de eerste keer dat Renée hier aan komt, normaal vliegt Transavia op een vliegveld wat noordelijker van Venetië: Tarviso.

Wat ik hier aan chaos voorgeschoteld krijg doet een mens besluiten nooit meer een vlucht richting airport Marco Polo te maken. In de aankomsthal vind ik een paar duizend wachtende reizigers die kris kras door elkaar lopen te duwen en trekken en ruig met de volgeladen karren met koffers een aanslag plegen op je Achilles pezen. De Italianen hebben het voor elkaar om alles in één hal te persen: aankomst en vertrek.

En wat dat dan oplevert als de ene helft van de wereld op bezoek komt bij de ander is met geen 10 pennen te beschrijven.

De twee uitgangen voor het inkomende vliegverkeer hebben geen nummers dus is het raden uit welke aankomst deur Renée komt rollen. Ik besluit haar meteen te bellen en door te geven waar ze mij kan vinden. Dat wordt de koffietent in de aankomsthal waar een honderdtal mensen zich verdringen om een bakkie leut te scoren. Zelden heb ik zoveel mensen gezien die weer andere mensen komen ophalen en grote borden in de lucht steken om de juiste personen uit de massa te plukken. Ik spreek met Renée af dat ik op de hoek bij de koffiecorner en het blauwe licht van het oplaadpunt voor mobiele telefoons of laptop sta met mijn mobieltje in de lucht waar een fel gele stikker op zit van Buff ( een van onze sponsoren) Na lang wachten, bijna een uur na aankomst, zie ik een glimp van Renée en zijn we weer herenigt. Snel duwen we ons uit deze chaos; op naar de camping!

Ook bij aankomst op de camping die we thuis al hadden besproken is het een drukte van belang.

De een na de ander komt aan. Twee rood aanlopende hoofden bij de receptie weten niet zo snel meer hoe dit te handelen en geven snel aan ons het advies een plekje te zoeken, vast kwartier te maken en later terug te komen voor de afrekening.

Thuis hebben we al geprobeerd de nacht vast vooruit te betalen met een creditcard maar dat lukte niet want het computersysteem van de camping lag plat. We moesten het maar cash meebrengen.

Op zo’n moment gaat er spontaan bij mij van alles jeuken. Lang geleden in de tijd dat ik beroepshalve veel in Italië werkzaam was liep ik vaak tegen dit soort dingen aan. Altijd waren er wel problemen met het betalingsverkeer en dat voelde niet altijd even fijn.

In Nederland wordt er door allerlei instanties op gewezen dat je goed op je spullen moet letten en vooral geen documenten moet afgeven waar je Burger Service Nummer nog leesbaar is.

Ik heb wat kopieën gemaakt en natuurlijk drie verschillende campingkaarten mee genomen.

Na een uur zijn we aan de beurt om onze nacht te betalen, Paspoort please!! Wij geven de met zorg gemaakte kopieën van het paspoort, zonder BSN, maar die komen onmiddellijk weer retour. Wij willen uw echte paspoort of rijbewijs en dat moet hier blijven tot u vertrekt morgen. Ja, maar mevrouw wij mogen het paspoort niet zomaar afgeven, het is makkelijk om het te vervalsen. Daar hadden ze niets mee te maken.

Mijn bloed komt langzaam onder stroom en de bloeddruk stijgt met stip. nogmaals uitgelegd aan de lieve dame. Maar er was geen recht te schieten. De baas beslist zegt ze en het is private grond en daar gelden toevallig andere regels. En daar staan we dan. Het is kiezen of delen; betalen of moven.

Gezelligheid kent geen tijd. Renée pakt uiteindelijk haar rijbewijs en laat dat achter bij de receptie want ondanks dat we keurig de nacht al afgerekend hebben is het kreng niet te vermurwen ID of vijftig euro.

Jammer dat het zo moet. Welkom in Italië!!

Maar we sluiten de dag positief af.

Dag 2: We rijden in een rustig tempo richting Lucca. We arriveren om twee uur bij een leuke camperplaats waar niet naar een paspoort wordt gevaagd maar wel graag cash betalen!! 

Tegenover de camping is een gezellige Pizzeria waar we 's avonds gaan eten. Bij de camping hebben we nog gevraagd of we in het restaurant wel kunnen pinnen. Ja hoor dat kan hier overal, behalve bij mij was het antwoord. Dus NIET. Als we willen afrekenen blijken we ook hier niet met een kaart te kunnen betalen. Staan jullie op de camping?  Kom dan morgen maar terug om de rekening te voldoen. En zo hoeft Thomas dus niet af te wassen :) Is er soms in Italië iets met de banken meneer Dijselbloem?

                                                                            Proost