Laatste belevenissen!!

Dag 26

De laatste dag op Sardinië komt in zicht. Vandaag alles een beetje ordenen, vooral het herpakken van de auto is best een klusje, maar leuk om te doen bij een stralende zon en fijne temperaturen.

Wat het weer betreft mogen we niet klagen. Hier op het eiland was het weer de laatste weken super stabiel, we hebben tot nu toe twee keer een paar druppels regen gehad en dat was het.

En wat het weer betreft kan je geen beter eiland indenken.

Vanavond maken we nogmaals een lekkere risotto met zalm en een Limonchello toe.Uiteraard gaan we daarna nog even langs bij de animatie :)

Dag 27

Klokslag 8.00 uur staan we bij de uitgang om af te rekenen en wat we nu zien gebeurt maar zelden! Voor de poort staan al zeker 10 caravans en campers om in te checken. Volgens ons is de totale vakantie gekte in Italië los gebroken.

En dat klopt ook wel, de meeste mensen krijgen per 1 augustus vakantie en nemen dan de nachtboot van zaterdag en staan op zondagmorgen op het eiland. Dan zo snel mogelijk naar een camping voor de mooiste plek.

Wij gaan nu naar het uiterste noord puntje van Sardinië Santa Teresa Gallura, een schitterende stad op een hoge rots gelegen.

Van hier uit vertrekken ook de boten naar Corsica. We proberen nog om een parkeerplaats te vinden maar dat is kansloos. Door de leegloop van de vroege veerboten is het al stikvol overal.

We nemen tweemaal de toeristische route door het stadje en zwaaien dan toch maar af. Op naar de volgende plaats aan de Costa Esmeralda: Palau.

En ook hier veel bedrijvigheid met veerboten op volle toeren naar het eiland Maddalena. Er willen vooral veel mensen gaan snorkelen voor de kust en rond de eilanden van het beschermde natuur gebied. 

Ook hier moeten we zoeken voor een parkeerplaats maar dat lukt zodat we ook nog even onze benen kunnen stekken en natuurlijk aan de koffie. We lopen wat rond en genieten van de hectiek van de mensen die allemaal tegelijk aan boord willen of er af.

De kust en het landschap is hier heel fraai en het is dan ook geen wonder dat rijke olie sjeiks hun oogje op dit deel van Sardinië hebben laten vallen. Sinds jaar en dag hebben de rijken der aarde hier hun optrekje en liggen de enorme jachten op de rede te wachten met complete bemanning wanneer de sjeik een stukje wil gaan varen.

Langzamerhand komen we in de buurt van Olbia waar onze B&B is.

Via de TomTom krijgen we de aanduiding dat we er de volgende afslag af moeten en dat doen we dan ook. Maar …verrassing!! Na ongeveer 1 km komen we een bord tegen dat even verderop de weg is totaal is afgesloten. Wat nu? De TomTom kent de afsluiting niet en een alternatief moeten we zelf maar verzinnen want ook borden die aangeven dat er een omleiding is ontbreken in het geheel.

Dan maar op de survival toer. We rijden wat zandpaden in maar een omweg vinden we niet.

We staan ongeveer 1.3 km van de B&B en niemand kan ons de weg wijzen.

Uiteindelijk rijden we terug naar de rondweg en proberen het gewoon een afslag eerder.

En dat lukt. Bij aankomst krijgen we de sleutel van onze kamer en kunnen we ons opfrissen.

De komende nacht slaap ik voor het eerst sinds weken weer onder een vast dak.

Om een uur of vier lopen we richting het centrum van Olbia. Even in de haven kijken en een markt met allerlei goed bedoelde prularia bezoeken waar de Afrikaanse mannen proberen ons de laatste vakantie euro’s uit de zak te kloppen. Alles gebeurt met lachende gezichten, als je er maar in wilt tuinen.

We strijken neer op een terras voor een biertje, lekker bij deze temperatuur van 31 graden.

Voor het eten van vanavond hoeven we ons geen zorgen te maken. De buurman van onze B&B is een Pizzeria dus om een uur of half negen effe een bestellinkje doorgeven en om negen uur op het terras van de B&B smikkelen van het laatste avondmaal op Sardinië. Dan nog even de spullen klaar leggen voor morgen en de wekker zetten op 5.45 uur om op tijd bij de boot te zijn.

Dag 28

Om 5.30 uur zijn we uit de veren. Na water gekookt te hebben voor de thee en het broodje bij de hand sluipen we op kousenvoeten de B&B uit. Ontbijten doen we in de haven.

Daar dachten we dat we de eerste waren, maar dat hebben we mis. Er zijn al een flink aantal Italianen. Als we bij de poort komen is er flink wat controle. Eerst controleert agent 1 onze paspoorten en de boeking van de overtocht en dat gaat heel traag. Vijftien meter verder staat agent 2, die exact de zelfde routinecontrole verricht. Ietwat overdreven dachten, wij maar misschien wilde de heren vast een warming up voor als het echt druk wordt.

Om precies halfzeven arriveert de boot en begint met het lossen. Er moeten zeker 2000 auto’s van boord en dat neemt best even tijd. Wij slaan alles gade onder het genot van een bakkie thee en een broodje Nutella.

Om half acht zijn we aan de beurt en mogen we aan boord rijden. We komen in een hoekje van het schip terecht waarvan we zeker niet als een van de eersten er weer af zullen rijden, maar dat is geen ramp. We zijn zo “gereset” de laatste weken door de Italiaanse leefwijze, dat alle haast uit onze lijven is verdreven. “Calma” is de lijfspreuk geworden.

De enige haast die we nog maken is dat we snel een paar strandstoelen willen regelen om lekker aan dek te gaan zitten bij deze temperaturen en dat lukt.

Precies 4 minuten te laat varen we de haven uit langs de schitterende Costa Esmeralda naar open zee richting vaste land van Italië. Het weer is goed, de zee is bijna een spiegel, dus zijn we tevreden.

Anderhalf uur voor we aankomen, begint ineens een man op een trekharmonica te spelen bij ons in de buurt. Nee hè, niet weer animatie denken we. Al snel volgt het geluid van een viool en voor we het weten is er een heel orkest aan het spelen. Het klink goed! Na een instrumentaal gedeelte volgt nog een verrassing: Het is een heel koor dat om de muzikanten heen zit en we worden een uur lang vermaakt door een groep uit de Tsjechische republiek die volksmuziek maakt. Zo gaat de tijd heel snel en dan zijn we terug op de vaste wal van Italië.

Dit is de laatste bijdrage van “Op pad met Thomas &Renée Sardinië 2016”

                                                  http://thomasenrenee.blogspot.nl/

Vakantie perikelen !!

Dag 25

Camping met buitenaardse afmetingen.

We plaatsen nog snel even een blog in het restaurant van de camping in Alghero en genieten van een kop koffie met een croissant crème en gaan dan vandaag op zoek naar een camping waar we nog 3 nachten kunnen staan.

De drukte is aanmerkelijk toegenomen nu de Fransen en de Italianen ook massaal vakantie gaan vieren. Zeker in de weekenden is er een grote toeloop.

En voor we onze neus stoten en alleen maar ergens in een hoekje kunnen gaan staan van een of ander kampeerterrein hebben we ons voorgenomen de batterij campings die aan de noordkust van Sardinië liggen aan een uitgebreide inspectie te onderwerpen.

Via de App van de ANWB en ACSI hebben we al voorgeselecteerd en er al een paar aangevinkt.

We beginnen in de buurt van Porto Torres, maar daar vinden we niks geschiktst. Dan verder langs de kust naar Castelsardo maar ook daar een niet. Dan door naar Valledoria en hier is er wel een die misschien wat is. We maken een rondgang over de camping waar nog een paar kampeerplaatsen vrij zijn. Het is wel een “takken eind” van zee waar je via een smal pad dat langs allerlei vakantiehuisjes gaat naar het strand kunt lopen en het is er “beren druk”.

We overleggen nog bij de receptie en vragen gelijk hoe de WI-FI is. Nou, is het antwoord, je moet een beetje geluk hebben en als de wind goed staat heb je een redelijk signaal.

Ook hier haken we af. Dan naar Vignola Mare, via de App van ACSI gevonden. Het is een hele grote camping met maar liefs 700 toerplaatsen en dan staan er ook nog evenzoveel huisjes.

We melden ons keurig bij de receptie en daar wacht ons de volgende verrassing. We worden op “een golfkarretje met chauffeur” over het terrein geleid om een plekje uit te kiezen. Al snel zijn we het eens (en dat uit 700 plaatsen !!) en worden we weer netjes bij de receptie afgezet met het nummer van de uitgezochte plaats.

Als we ons daarna proberen aan te melden met de ACSI card krijgen we te horen: “Nee daar heeft u niks aan” en ook de ANWB camping kaart brengt geen oplossing. Alle 3 de kaarten die wij bij ons hebben kunnen zo de vuilnisbak in.

Eigenlijk raar dat dit zomaar kan. Eerst gedonder dat je alleen maar kunt aanmelden met je paspoort wat je moet achterlaten; wat officieel niet mag. Dan wordt geen enkele kampeerkaart geaccepteerd.

En als klap op de vuurpijl komen ze hier bij de receptie met de vraag of we lid zijn van de campingclub want als je dat niet bent betaal ook nog eens 1 euro extra per persoon bovenop het normale tarief. Schiet mij maar lek dacht ik. Maakt nou iedereen hier zijn eigen regels?

We hebben verder niets tegen de camping, het zijn mooie plaatsen en heel goed sanitair, maar als je al 52 euro betaald en nog eens 2 euro voor hun eigen kaart moet betalen en dan ook nog eens voor de WI-FI 5 euro per dag moet aftikken dan zitten we denk ik wel aan de max voor twee personen en een auto met daktent.

Als we in de folder zien dat het hoogseizoen hier maar 4 weken is, dan zal het daar wel aan liggen. Maar overdreven vinden wij het wel en dat veel campings eigen regeltjes maken is ook lastig, al zullen ze daar ook het recht wel toe hebben maar het komt de klantvriendelijkheid niet ten goede en dat is jammer.

Dag 26

De laatste dag op Sardinië komt in zicht. Vandaag alles een beetje ordenen, vooral het herpakken van de auto is best een klusje maar leuk om te doen bij een stralende zon en fijne temperaturen.

Wat het weer betreft mogen we niet klagen. Hier op het eiland was het weer de laatste weken super stabiel, we hebben tot nu toe twee keer een paar druppels regen gehad en dat was het.

Er zijn enkele landen in Europa waar dat anders was, bijvoorbeeld Nederland. Van het thuisfront krijgen we niet steeds de meest positieve updates. En dat is jammer voor de mensen die nu ook vakantie hebben en dagelijks een portie water over hun hoofden krijgen.

Gisteravond moesten we voor het eerst weer een lange broek aan en dat is dan toch weer even wennen.

Over het algemeen zijn we zeer positief over de vakantie hier. Na de hectische tijd thuis met verhuizen en verbouwen was een relaxte vakantie best fijn. Alhoewel het voor ons soms te relaxt was. Dat komt ook wel doordat veel campings wel aan het strand maar behoorlijk uit de bewoonde wereld liggen en het net te ver is om te lopen en te gevaarlijk om te fietsen.

Nou is een uurtje strand best heerlijk maar dagen achtereen in die zandbak gaan zitten bakken gaat ons te ver, bovendien is ons lijf daar totaal niet op ingesteld na al die jaren met actieve vakanties.

Maar klagen doen we niet, we hebben een goeie mix gevonden tussen bewegen en zitten.

En iedere dag heerlijk buiten te leven en eten is fantastisch.

Ook onze kampeeruitrusting kreeg de nodige aandacht. Steeds bij het opbouwen keken de mensen stomverbaasd naar de daktent en ook de luifel krijgt de nodige aandacht. Vooral het feit dat alles in no time uitstaat. We hebben wel 10 keer vertelt dat de luifel uit Australié komt. Er worden stiekem foto’s gemaakt en ook wel vragen gesteld. Terwijl onze daktent een Italiaans product is kennen weinig mensen hem.

Er zijn nogal veel verschillen in en evenzovele merken, een keus maken is soms moeilijk.

Maar als vakantievorm voor ons een topper.

       

Alghero stad

Dag 24

Alghero stad

Het fijne van deze camping is dat je zo de stad kan inlopen, nou ja zomaar, er ligt een boulevard van ruim 3 kilometer met fiets-en wandelpad richting het oude centrum van Alghero.

Aan de boulevard zitten een niet te tellen aantal strandtenten met allemaal hun eigen stuk strand, keurig afgeschermd met een eigen kleur aan parasols en zonnebedden. En daar tussen zo af en toe en stuk strand wat vrij is en waar je met je zelf meegebrachte stoel kunt gaan zitten of liggen.

Opvallend is ook dat je niet bij iedere tent naar binnen wordt getrokken om te komen eten of wat te drinken zoals in Griekenland waar je zo ongeveer van de straat wordt geplukt om vooral maar iets te komen nuttigen.

Persoonlijk heb ik daar een bloedhekel aan, ik maak graag zelf uit waar ik wil gaan zitten.

Maar het gaat hier vrij relaxt, zoals alles hier op Sardinië.

Er is werkelijk van alles te vinden aan deze lange entree richting stad: een gigantische kermis, overdekte motorfietsen en een Italiaans automerk dat aanbied om een proefrit te komen maken (Alfa Romeo)

Zij hebben een heuse Spider bij zich, waar je dan deze boulevard met een tempo van 20 km per uur 2 keer heen en weer mag “scheuren”. Zo’n auto kan 300 km p/u, maar daar is het nu te druk voor. Het gaat er vooral om dat je gezien wordt in dit orgel met zijn 2 dikke uitlaten.

Een schril contrast is het als je de meestalAfrikaanse jongens en meisjes met hun waren ziet zeulen om wat aan de man te brengen. Ze hebben niet alleen kleden en zonnebrillen maar er wordt ook aangeboden om je haar te vlechten of je kunt een voetenmassage krijgen. En dat de hele dag in de brandende zon. Triest om te zien als je op de vlucht bent en je moet zo schrapen om iedere dag wat geld bij elkaar te krijgen.

We passeren de jachthaven, ook al van uitzonderlijk groot formaat. Het ene schip nog decadenter dan het andere. Als je zo rond kijkt zijn er veel mensen op de wereld die het echt hebben gemaakt en dan zakken vol met poen hebben om al dit spul te kunnen aanschaffen.

Jaloers ben ik echt niet, ik ben heel erg blij met onze daktent om over dit mooie eiland te kunnen trekken.

De oude stad is ommuurd en door een paar toegangspoorten kun je naar binnen.

Adembenemend fraai mag je wel zeggen, een wirwar van straatjes en pleintjes die steeds weer uitkomen bij de grote muur van deze vestingstad en van daar heb je een geweldig uitzicht over de haven en de zee.

Als we na een paar uur wandelen neerstrijken op een terras merken we al snel het verschil tussen stad en land. De prijzen zijn namelijk hier in de stad tweemaal zo hoog.

Alles wordt aangepast aan het hectische leven van de op een na grootste stad van Sardinië.

Ook de benzine prijzen schelen aan de zelfde pomp soms 30 eurocent. Je moet ontzettend opletten dat je niet bij de pomp gaat staan waar je bediend wordt maar bij de pomp waar je zelf de slang ter hand neemt. Ik heb me wel eens vergist en niet opgelet dan hangt de slang al in je tank voordat je het door hebt en betaal je 30 cent per liter meer voor deze service!!

Nog een heet hangijzer zijn de vele winkeltjes in deze stad die bloedkoralen sieraden verkopen.

Dat was vroeger een grote bron van inkomsten, er lag hier voor de kust een groot koraalrif dat zo ongeveer is gehalveerd. Er wordt heel veel strijd geleverd om dit rif in stand te houden en het is dan ook ten strengste verboden om levend koraal aan land te brengen. Er wordt nu gezegd dat het meeste koraal in de winkels hier in Alghero uit Azië komt. Ze hebben er wel een “bloedhekel” aan als je hun etalage fotografeert.

Maar terug naar de stad, die zeer de moeite waard is te bezoeken en alle rompslomp die ik opsom in dit artikel moet je maar voor lief nemen. Soms moet je dingen gewoon opschrijven waarvan je vindt dat het niet helemaal deugt.

We nemen afscheid van de stad. Morgen naar het uiterste noorden van Sardinië.

San Giovanni di Sinis

Dag 23

Eerst zijn de opgravingen van Tharros aan de beurt; deze schat aan cultuur kan en mag je niet overslaan. De dag begint met koffie en een crème Croissant en dan is het 15 km naar het schiereiland San Giovanni di Sinis.

Er is al opmerkelijk veel verkeer op de weg. Zelf zijn we vroeg vertrokken omdat we vandaag ook nog een stuk noordwaarts gaan rijden. Als we aankomen in San Giovanni di Sinis zijn de parkeerplaatsen zo goed als leeg, wel staan er al twee parkeerwachten die de mensen helpen met de kaartjes uit de automaat te krijgen want alle teksten die op de automaat staan zijn alleen maar leesbaar als je de Italiaanse taal machtig bent. Het blijkt dat we nog een stuk kunnen doorrijden via de weg die aangeeft dat het eenrichtingverkeer is, maar volgens de parkeerwacht is dat geen enkel probleem. Dat doen ze allemaal legt hij uit. (en ik heb tenslotte al ervaring met tegen het verkeer inrijden J )

De parkeerplaats die we overrijden kunnen wel duizend of meer auto’s herbergen en het blijkt dat dat wel nodig is op topdagen.

De opgravingen, de toren en niet te vergeten het kerkje in San Giovanni zijn een van de mooiste op Sardinië.

Even voor negen uur klimmen we omhoog naar de toren en na een minuut of tien komen we bij de kiosk waar we de entree kaarten kunnen kopen. Maar hier is nog bijzonder weinig activiteit. We kunnen nog niet het terrein met de opgravingen op maar al wel richting de toren lopen. Als we langs het hek lopen dat de opgravingen van de het pad scheidt zien we dat er overal gaten in het hek zijn geknipt.

Ik denk dat het is gedaan door toeristen die mooie plaatjes willen schieten van al het fraais

wat hier ligt en vooral niet het gaas op hun foto willen.

We klimmen verder naar de wachttoren uit de Punische tijd. Als we er aankomen is de deur nog op slot waar je door moet om de toren te beklimmen. Er staat dan wel dat het om negen uur open is maar dat wil niet zeggen dat de kaartjes controleur dan al op zijn post is.

Maar we genieten van de omgeving met een prachtig uitzicht over de zee en de opgravingen.

Na een half uur dalen we weer af en komen we de kaartjesman tegen, ruim drie kwartier te laat.

Waarschijnlijk was de ochtend koffie te heet of is hij door de wekker geslapen.

In de plaats San Giovanni di Sinis vinden we het kerkje uit 1710. Een wel zeer mooi exemplaar.

Dan rijden we naar een heel bijzonder strand van “Is Arutas”. Het zand hier bestaat uit kwarts korreltjes die op bewolkte dagen nog een zachte glans over het strand laat schijnen en ook een weldadig gevoel voor je voetzolen is. Een gratis voet massage!!

De reis gaat verder in de richting van Alghero. Het is al ver na het middag uur maar we kunnen nog wel in de siësta tijd de camping op, dat is hier geen probleem. Alleen een plaatsje vinden valt niet mee, je kunt merken dat de Italianen zelf ook vakantie hebben.

Maar uiteindelijk hebben we toch een mooie stek en morgen: “op naar de stad”.

  

Langzaam richting het noorden.

Dag 21

Over vandaag kunnen we vrij kort zijn. Als we wakker worden besluiten we dat er wat gewandeld wordt voordat onze spieren echt vastgeroest zitten van het niks doen.

Bij de camping zijn wat heuvels die we op lopen en ook gaan we kijken bij een hotel dat een kilometer van de camping, boven op een rots is gebouwd.

Als we daar aankomen is het eerste wat we zien 2 agenten die over het terrein lopen. Ze lijken alles grondig te controleren. Wij denken dat er misschien wel een belangrijk persoon in de decadente Casa is. We gaan dit keer maar niet op onderzoek want dat zou de suggestie wekken dat we geïnteresseerd zijn wie er is gehuisvest en dat zijn we in het geheel niet.

Aan het eind van onze “mega wandeling” drinken we een klein biertje op het terras van het speenvarkengrillrestaurant ( leuk woord voor scrabble) en “slepen” we ons weer na anderhalf uur terug naar de camping waar we de dag besluiten met rusten en een boekje lezen. J

 Dag 22

Vandaag hebben we een rondje schiereiland in de planning, eerst naar het noorden naar de havenplaats Calasetta.

Met een kilometer of 15 zijn we er al. De wegen over het eiland zijn een bijzonder verhaal; ze zijn smal tot super smal. Elkaar rijdend passeren is niet mogelijk, er moet altijd een van de twee stilstaan anders rijd je het volgende moment zonder spiegels.

In Calasetta gaan we eerst maar eens aan de koffie. We parkeren de auto bij de haven waar ook een kleine lokale markt is en tevens de veerboten aanleggen voor het eiland Isola Sant Pietro.

Midden in de stad op het dorpsplein is een koffiehuis waar we toevallig net met alle overige bewoners van de stad neerstrijken om koffie te drinken.

Daardoor loopt de wachttijd voor ons redelijk op maar na een kleine twintig minuten zijn we aan de beurt en komen de twee bestelde Americani’s door, met daarbij de croissant crème en een cakeje American.

Dan gaan we op weg naar de enige flappentap van de stad en ook dat lukt, dus kunnen we verder naar de volgende stad, Sant Antioco. Onderweg zien we eerst nog een boerenkar met twee gigantische ossen ervoor en daar moeten we natuurlijk een fotootje van maken.

De man bij de ossenkar zegt dat we beslist op 1 augustus naar de stad moeten komen omdat er dan een jaarlijks evenement plaats vindt.

Als we in de binnenstad zijn blijkt dat het onmogelijk is om een parkeerplekje te vinden voor de auto.

Ook is de halve stad in de weer met het versieren van de straten. Overal worden grote rode linten over de weg gespannen ter ere van het feest.

Als we voor de tweede maal een poging doen om door de stad te rijden en de auto te parkeren stoten we weer onze neus; alles is vol. Op een gegeven moment doe ik ook nog een poging om in een eenrichting straat tegen het verkeer in te rijden maar ook dit haalt niets uit, buiten een paar boze Italianen die vragen of ik gek ben geworden, maar dat is niet zo. Ik heb het eenrichtingsverkeersbord gewoon over het hoofd gezien.

Dan gaan maar terug richting camping waar we aan een verlate lunch beginnen en alles weer netjes inpakken voor morgen, dan gaat het richting het noorden naar Oristano.

Dag 23 en 24

Om 11.00 uur zijn we al op onze nieuwe camping 9 km ten westen van Oristano. We checken in en krijgen een chip waar we alles mee kunnen; de poort in en uit maar ook de boodschappen “betalen” en een wijntje drinken op het terras. Erg handig, je hoeft geen portemonnee meer mee te nemen.

Wanneer je vertrekt reken je alles in een keer af.

Er is een prachtig strand bij met parasols en ligbedden waarbij wij inschatten dat vroeg in de ochtend de mensen er heen sluipen en snel een handdoek op het ligbed leggen zodat deze voor de rest van de dag bezet lijken. Dat blijkt uit het tijdstip dat wij op het strand gaan kijken, om 14.30 uur en er geen hond te bekennen is maar alle ligbedden bezet zijn met strandgerief.

Maar geen nood, aan het eind van de middag, als we ook even lekker gaan uitwaaien nemen we onze eigen stoeltjes inclusief parasol mee.

In de avond koken we ons eigen potje. Deze keer is het Risotto met heerlijke zalm en een mix van courgette en paprika, verzin het maar. Renée geeft het 5 sterren!! Zo trots als een pauw loop ik de rest van de avond met de borst vooruit over het camping terrein. Beetje ijdel mag een mens wel zijn toch? En alweer een dag voorbij, welterusten.

We zijn weer vroeg uit de veren, vandaag gaan we fietsen naar Oristano. Er ligt een schitterend fietspad van negen en een halve km naar het centrum.

We willen vroeg vertrekken maar onze buren uit de Zaanstreek komen nog even vol bewondering kijken naar onze Foxwing luifel want zoiets hebben ze nog nooit gezien. En dat in combinatie met de Daktent maakt het wel een heel fraai kampeersetje vinden zij. Ook het woord IJsland valt en er wordt uitgebreid verteld over en weer wat we daar allemaal hebben ondernomen en beleefd.

Met als resultaat dat we anderhalf uur later pas op de fiets zitten richting het centrum van Oristano.

In het centrum is het even zoeken om de monumentale binnenstad te vinden maar dan heb je ook wat. 

Eerst bezoeken we de Kathedraal di Santa Maria Assunta en daarna gaan we naar het toeristen bureau om meer informatie over de stad te krijgen. Na de koffie met een klein zoetigheidje gaan we verder richting Piazza Roma waar een indrukwekkende toren staat en zoals de meeste van dit soort torens, met de achterkant open.

We besteden nog een uurtje aan deze stad. Zeker de geschiedenis van de stad is interessant met als hoofdpersoon 

Eleanora d’Arborea, waar een groot standbeeld van staat midden in de stad. Dit als eerbetoon aan deze volksheldin van de Sardijnse onafhankelijkheid. We gaan dan weer richting camping en met de wind tegen komen we hijgend en puffend na 20 slopende kilometers weer aan in Torre Grande (conditie is ligt afgenomen de laatste weken) morgen gaat het verder naar het noorden.

Het paradijs bestaat echt!!

Als we op onze navigatie kijken blijkt dat de volgende camping maar 45 km. verderop is.
Dus heel relaxt en met slakkengang ronden we de zuidpunt van Sardinië.
Om ongeveer 10.00 uur zijn we op het schiereiland bij de plaats Sant'Antioco en stoppen we voor de koffie. Tevens vragen we aan de mevrouw achter de bar waar hier ergens de camping is.
Ze legt ons uit dat dat ongeveer 20 minuten rijden is en dat het aan de andere kant van het eiland is en dat het er vooral heel erg mooi is. Een Eldorado lacht ze.
We bedanken haar voor de info en het gebruik van Wifi en gaan weer op pad.
Via een hele smalle weg komen we aan de andere kant van het schiereiland bij de baai Cala Sapone,
waar tevens de ingang is van de camping. En ja hoor, soms kun je je ogen niet geloven, het paradijs bestaat echt. Wat een schitterende locatie met een eigen zwembad, bar, restaurant en een lichte vorm van Animatie, dus voor ons na een paar dagen behelpen nu weer een schot in de roos.
Het is een beetje prijzig maar beter duur als niet te koop luidt mijn spreekwoord. We worden zeer vriendelijk ontvangen en mogen eerst zelf een plekje uitzoeken. Dat hebben we al snel gevonden en de komende vier dagen zijn wij onder de pannen!!

Dag 20

Vanmorgen ben ik vroeg uit de veren. Vandaag wil ik graag de blog plaatsen.

Er is nog wat werk te doen; nog wat tekst te schrijven en foto’s uit te zoeken en daarna alles keurig samenstellen en publiceren.

Uiteraard heb ik daarvoor een goede Wi-Fi verbinding nodig.

Bij aankomst gisteren kregen we bij de receptie een reclame folder dat we op het terrein een internet verbinding kunnen kopen voor een of meerdere dagen. Na alles te hebben geïnstalleerd gaan we een praatje maken met de jongen die voor de juiste inlogcode en het password verantwoordelijk is.

We kopen voor 4 dagen, testen de verbinding en die lijkt goed te gaan. We proberen de blog samen te stellen.

Maar dan hapert al snel de verbinding. We hebben even verbinding en dan weer niet, Ik ga terug naar de jongen en het lukt om de verbinding te herstellen maar top is het nog niet.

Als we een van de twee blogs hebben geplaatst gaat het echt mis, de verbinding is nu helemaal weg.

Weer terug naar mijn vriend de internetman. Die kijkt mij vragend aan en ik zeg connection problem 

Ooh, I call My boss zegt hij, moment please.  Dat telefoontje duurde maar liefst een uur en een kwartier en mijn vriend de internetman begon met de minuut meer te zweten en maakte hopeloze gebaren. Server finito komt er op een gegeven moment uit zijn mond. Ancora moment please en kijkt mij weer hulpeloos aan. I am farmer zegt hij, not internet en nog meer zweetdruppels lopen langs zijn gezicht.

Dan krijgt mijn laptop de schuld, die is te traag en hij knoeit intussen aan zowat al mijn instellingen.

Ik hou mijn hart vast, zeker nu ik weet dat hij eigenlijk boer is, straks ligt mijn laptop ook plat.

Eindelijk hebben we weer “connection”. Blij kijkt hij mij aan en steekt een duim op. Het was dit keer bloed, zweet en tears!!

                                                        Foto's van het PARADIJS

Het zuiden van Sardinië

Dag 18

Om 9.00 uur gaan we op pad naar het ten noorden van Cagliari gelegen kunstenaarsstadje

San Sperate. Het is niet ver van Cagliari, een half uur rijden. We stoppen voor een parkje waar allerlei Sculpturen staan opgesteld en er is ook een koffie barretje met zoetigheid voor het ontbijt.

We vragen informatie aan de mevrouw van de koffie en zij wijst ons waar de route door het dorp begint. 

We moeten zijn in de Via E. Marongiu. Op nummer 21 zou het atelier zijn waar alles ooit begonnen is. Eerst lopen we natuurlijk fout. We belanden wel in een straat met huis nummer 21 maar niet de goede straat. Renée informeert bij een man die toevallig daar zijn auto parkeert, of dit de straat is waar kunstenaar Pinuccio Sciola woont. Nee, zegt de man, loop maar even achter mij aan.

En samen benen Renée en de man de straat in terwijl ik nog sta te fotograferen bij een mooie muurschildering.

Als ik opkijk is de straat leeg; geen spoor meer van Renée en de man. Ik loop verdwaast ook maar een stuk de straat in maar even verder bij een driesprong weet ik het helemaal niet meer. Voorzichtig roep ik Renée maar geen antwoord. Ik denk: Dat is lekker, zit ze waarschijnlijk met die Italiaan aan de koffie. Maar met nog 10 minuten doorzoeken heb ik ze eindelijk weer gevonden. Vlak voor de beeldentuin van P.Sciola zijn we weer compleet. We nemen hartelijk afscheid van onze pseudo gids en gaan op eigen houtje weer verder.

We vinden nu ook het huis van de kunstenaar waar de poort openstaat. Voorzichtig kijken we naar binnen en ik zie een man lopen met een foto camera. Misschien ook een kunst liefhebber denk ik.

Dus ook wij de poort binnen en net als ik mijn eerste foto’s wilden nemen word ik geroepen door de man met het fototoestel, die zegt dat dat niet mag. Voorzichtig vraag ik of hij Pinuccio Sciola is. Nee, dat ben ik niet en het is eigenlijk gesloten hier. Ik ben hier om alles te inventariseren met de dochter van Pinuccio Sciola, omdat hij in mei van dit jaar is overleden.

Ik bied mijn verontschuldigingen aan en zeg dat we dat niet wisten. Inmiddels komt ook de dochter van Pinuccio erbij en legt het ons nogmaals uit. Ik mag nog gauw twee plaatjes schieten maar dan moeten we echt gaan. We wensen de familie sterkte en gaan terug naar de auto op zoek naar een camping.

We rijden verder naar het zuiden richting Pula, daar zijn een stuk of drie campings en een Camperplaats. Bij de eerste camping die we op het oog hebben zijn we net op tijd voordat de siësta begint. We schrijven ons in bij de receptie en moeten dan wachten tot er iemand komt die ons een plaats aanwijst. We krijgen een plaats recht tegenover de WC, heel smal zodat we ook onze Fox Wing (luifel) niet kunnen uitzetten en er zitten in de grond een paar enorme boomstronken waar de auto maar net overheen gaat. We kijken elkaar aan en zeggen: “Dit gaat het niet worden:” Het terrein geeft ons verder ook niet de indruk dat er drie keer op een dag wordt aangeharkt.

Dus, terug naar de receptie en ons afmelden. Geen camping Flumendosa van  € 47,-  per nacht en nog eens € 8,- pp voor het gebruik van het zwembad als je niet in zee wilt zwemmen.

Op naar de volgende: de camperplaats. Ook daar is het mutje vol. Er zijn een paar oude, gammele wc gebouwtjes die er uitzien of ze laatste 10 jaar geen likje verf meer hadden gehad. Dus ook hier zwaaien weer af.

Nu naar Teulada, het uiterste zuidpuntje van Sardinië. Daar moet ook nog een camping zijn.

We verrijden ons ook nog even doordat we de coordinaten van een boeren camping hebben ingegeven op de Tom Tom en in “the middle of no where” terecht komen. Met veel moeite komen we gedraaid en na een kilometer of 2  gaan we verder op zoek naar camping Portu Tramatzu

Om een paar minuten over twee staan we voor de receptie en die is dicht want het is siësta.

Dat wordt dus een paar uurtje in de brandende zon wachten. Er komt een man op een scooter en zegt dat we wel even mogen gaan kijken naar vrije plaatsen. We lopen over de camping en noteren vast een paar nummers.

De slagboom staat gewoon open dus denk ik, laat ik maar vast de auto op een plaats zetten dan kunnen we onder een boompje wachten tot we ons kunnen aanmelden.

Onmiddellijk staat de man met de scooter weer achter mij en blaft: “Opkrassen en bij de receptie wachten!” Maar mijnheer zeg ik, ik wil niet gaan opbouwen maar gewoon onder een boom de tijd afwachten. Niks mee te maken, retour receptie dan moet je maar in de bar gaan zitten.

Ook hier kent vriendelijkheid geen tijd.

Om half drie gaat de receptie open. De man knikt met zijn hoofd dat we daar kunnen inschrijven.

Dus denken wij: lekker vroeg, want de siësta duurt normaal tot vier uur.

En dat klopt ook wel, na de inschrijving wordt ons verzocht weer plaats te nemen in de bar en te wachten tot vier uur, dan wordt u opgehaald door de scooter man en die brengt u naar uw plaats.

Er zijn ook een paar Italiaanse auto’s aangekomen voor een plek en ook die schrijven vast in en moeten ook wachten tot de scooter-freak ze komt halen om 4 uur.

Precies op tijd horen we het geluid van de scooter dus zal de man ons begeleiden naar onze plaats.

Mis dus, eerst mogen de Italiaantjes en dan pas mogen wij mee naar plaats 75 waar ik een paar uur eerder ook al had gestaan maar toen werd verjaagd.

Al met al geen gezellige ontvangst met een hapje en een drankje en ook geen Wifi.

Dus een nachtje knorren hier en morgen maar iets fatsoenlijks zoeken.