Het paradijs bestaat echt!!

Als we op onze navigatie kijken blijkt dat de volgende camping maar 45 km. verderop is.
Dus heel relaxt en met slakkengang ronden we de zuidpunt van Sardinië.
Om ongeveer 10.00 uur zijn we op het schiereiland bij de plaats Sant'Antioco en stoppen we voor de koffie. Tevens vragen we aan de mevrouw achter de bar waar hier ergens de camping is.
Ze legt ons uit dat dat ongeveer 20 minuten rijden is en dat het aan de andere kant van het eiland is en dat het er vooral heel erg mooi is. Een Eldorado lacht ze.
We bedanken haar voor de info en het gebruik van Wifi en gaan weer op pad.
Via een hele smalle weg komen we aan de andere kant van het schiereiland bij de baai Cala Sapone,
waar tevens de ingang is van de camping. En ja hoor, soms kun je je ogen niet geloven, het paradijs bestaat echt. Wat een schitterende locatie met een eigen zwembad, bar, restaurant en een lichte vorm van Animatie, dus voor ons na een paar dagen behelpen nu weer een schot in de roos.
Het is een beetje prijzig maar beter duur als niet te koop luidt mijn spreekwoord. We worden zeer vriendelijk ontvangen en mogen eerst zelf een plekje uitzoeken. Dat hebben we al snel gevonden en de komende vier dagen zijn wij onder de pannen!!

Dag 20

Vanmorgen ben ik vroeg uit de veren. Vandaag wil ik graag de blog plaatsen.

Er is nog wat werk te doen; nog wat tekst te schrijven en foto’s uit te zoeken en daarna alles keurig samenstellen en publiceren.

Uiteraard heb ik daarvoor een goede Wi-Fi verbinding nodig.

Bij aankomst gisteren kregen we bij de receptie een reclame folder dat we op het terrein een internet verbinding kunnen kopen voor een of meerdere dagen. Na alles te hebben geïnstalleerd gaan we een praatje maken met de jongen die voor de juiste inlogcode en het password verantwoordelijk is.

We kopen voor 4 dagen, testen de verbinding en die lijkt goed te gaan. We proberen de blog samen te stellen.

Maar dan hapert al snel de verbinding. We hebben even verbinding en dan weer niet, Ik ga terug naar de jongen en het lukt om de verbinding te herstellen maar top is het nog niet.

Als we een van de twee blogs hebben geplaatst gaat het echt mis, de verbinding is nu helemaal weg.

Weer terug naar mijn vriend de internetman. Die kijkt mij vragend aan en ik zeg connection problem 

Ooh, I call My boss zegt hij, moment please.  Dat telefoontje duurde maar liefst een uur en een kwartier en mijn vriend de internetman begon met de minuut meer te zweten en maakte hopeloze gebaren. Server finito komt er op een gegeven moment uit zijn mond. Ancora moment please en kijkt mij weer hulpeloos aan. I am farmer zegt hij, not internet en nog meer zweetdruppels lopen langs zijn gezicht.

Dan krijgt mijn laptop de schuld, die is te traag en hij knoeit intussen aan zowat al mijn instellingen.

Ik hou mijn hart vast, zeker nu ik weet dat hij eigenlijk boer is, straks ligt mijn laptop ook plat.

Eindelijk hebben we weer “connection”. Blij kijkt hij mij aan en steekt een duim op. Het was dit keer bloed, zweet en tears!!

                                                        Foto's van het PARADIJS

Het zuiden van Sardinië

Dag 18

Om 9.00 uur gaan we op pad naar het ten noorden van Cagliari gelegen kunstenaarsstadje

San Sperate. Het is niet ver van Cagliari, een half uur rijden. We stoppen voor een parkje waar allerlei Sculpturen staan opgesteld en er is ook een koffie barretje met zoetigheid voor het ontbijt.

We vragen informatie aan de mevrouw van de koffie en zij wijst ons waar de route door het dorp begint. 

We moeten zijn in de Via E. Marongiu. Op nummer 21 zou het atelier zijn waar alles ooit begonnen is. Eerst lopen we natuurlijk fout. We belanden wel in een straat met huis nummer 21 maar niet de goede straat. Renée informeert bij een man die toevallig daar zijn auto parkeert, of dit de straat is waar kunstenaar Pinuccio Sciola woont. Nee, zegt de man, loop maar even achter mij aan.

En samen benen Renée en de man de straat in terwijl ik nog sta te fotograferen bij een mooie muurschildering.

Als ik opkijk is de straat leeg; geen spoor meer van Renée en de man. Ik loop verdwaast ook maar een stuk de straat in maar even verder bij een driesprong weet ik het helemaal niet meer. Voorzichtig roep ik Renée maar geen antwoord. Ik denk: Dat is lekker, zit ze waarschijnlijk met die Italiaan aan de koffie. Maar met nog 10 minuten doorzoeken heb ik ze eindelijk weer gevonden. Vlak voor de beeldentuin van P.Sciola zijn we weer compleet. We nemen hartelijk afscheid van onze pseudo gids en gaan op eigen houtje weer verder.

We vinden nu ook het huis van de kunstenaar waar de poort openstaat. Voorzichtig kijken we naar binnen en ik zie een man lopen met een foto camera. Misschien ook een kunst liefhebber denk ik.

Dus ook wij de poort binnen en net als ik mijn eerste foto’s wilden nemen word ik geroepen door de man met het fototoestel, die zegt dat dat niet mag. Voorzichtig vraag ik of hij Pinuccio Sciola is. Nee, dat ben ik niet en het is eigenlijk gesloten hier. Ik ben hier om alles te inventariseren met de dochter van Pinuccio Sciola, omdat hij in mei van dit jaar is overleden.

Ik bied mijn verontschuldigingen aan en zeg dat we dat niet wisten. Inmiddels komt ook de dochter van Pinuccio erbij en legt het ons nogmaals uit. Ik mag nog gauw twee plaatjes schieten maar dan moeten we echt gaan. We wensen de familie sterkte en gaan terug naar de auto op zoek naar een camping.

We rijden verder naar het zuiden richting Pula, daar zijn een stuk of drie campings en een Camperplaats. Bij de eerste camping die we op het oog hebben zijn we net op tijd voordat de siësta begint. We schrijven ons in bij de receptie en moeten dan wachten tot er iemand komt die ons een plaats aanwijst. We krijgen een plaats recht tegenover de WC, heel smal zodat we ook onze Fox Wing (luifel) niet kunnen uitzetten en er zitten in de grond een paar enorme boomstronken waar de auto maar net overheen gaat. We kijken elkaar aan en zeggen: “Dit gaat het niet worden:” Het terrein geeft ons verder ook niet de indruk dat er drie keer op een dag wordt aangeharkt.

Dus, terug naar de receptie en ons afmelden. Geen camping Flumendosa van  € 47,-  per nacht en nog eens € 8,- pp voor het gebruik van het zwembad als je niet in zee wilt zwemmen.

Op naar de volgende: de camperplaats. Ook daar is het mutje vol. Er zijn een paar oude, gammele wc gebouwtjes die er uitzien of ze laatste 10 jaar geen likje verf meer hadden gehad. Dus ook hier zwaaien weer af.

Nu naar Teulada, het uiterste zuidpuntje van Sardinië. Daar moet ook nog een camping zijn.

We verrijden ons ook nog even doordat we de coordinaten van een boeren camping hebben ingegeven op de Tom Tom en in “the middle of no where” terecht komen. Met veel moeite komen we gedraaid en na een kilometer of 2  gaan we verder op zoek naar camping Portu Tramatzu

Om een paar minuten over twee staan we voor de receptie en die is dicht want het is siësta.

Dat wordt dus een paar uurtje in de brandende zon wachten. Er komt een man op een scooter en zegt dat we wel even mogen gaan kijken naar vrije plaatsen. We lopen over de camping en noteren vast een paar nummers.

De slagboom staat gewoon open dus denk ik, laat ik maar vast de auto op een plaats zetten dan kunnen we onder een boompje wachten tot we ons kunnen aanmelden.

Onmiddellijk staat de man met de scooter weer achter mij en blaft: “Opkrassen en bij de receptie wachten!” Maar mijnheer zeg ik, ik wil niet gaan opbouwen maar gewoon onder een boom de tijd afwachten. Niks mee te maken, retour receptie dan moet je maar in de bar gaan zitten.

Ook hier kent vriendelijkheid geen tijd.

Om half drie gaat de receptie open. De man knikt met zijn hoofd dat we daar kunnen inschrijven.

Dus denken wij: lekker vroeg, want de siësta duurt normaal tot vier uur.

En dat klopt ook wel, na de inschrijving wordt ons verzocht weer plaats te nemen in de bar en te wachten tot vier uur, dan wordt u opgehaald door de scooter man en die brengt u naar uw plaats.

Er zijn ook een paar Italiaanse auto’s aangekomen voor een plek en ook die schrijven vast in en moeten ook wachten tot de scooter-freak ze komt halen om 4 uur.

Precies op tijd horen we het geluid van de scooter dus zal de man ons begeleiden naar onze plaats.

Mis dus, eerst mogen de Italiaantjes en dan pas mogen wij mee naar plaats 75 waar ik een paar uur eerder ook al had gestaan maar toen werd verjaagd.

Al met al geen gezellige ontvangst met een hapje en een drankje en ook geen Wifi.

Dus een nachtje knorren hier en morgen maar iets fatsoenlijks zoeken.

Cagliari

Dag 16 vervolg

Later in de middag lopen we vanaf de camperplaats naar de stad. Het eerste wat ik bezoeken wil is de Via Roma; de boulevard van Cagliari.

In 1972 was ik voor het eerst hier en mijn favoriete koffie huis was Caffé Roma. Daar heb ik nog vele herinneringen liggen. Het is leuk het weer terug te zien na 44 jaar en te zien hoeveel er veranderd in de stad.

Aan de Via Roma zelf is niet zoveel verschil. De haven is uitgebreid met een grote containerhaven en er zijn havens bij gekomen voor de pleziervaart.

Ik geniet er van alles weer terug te zien. 

De monumenten in de oude stad en de vele eet gelegenheden in de smalle straatjes achter de Via Roma. Na vier en een half uur rondstruinen, lopen we terug naar de camperplaats. Dat is ongeveer 20 minuten lopen. Daar gaan de beentjes even omhoog en genieten we van een heerlijk rood wijntje.

Om 20.00 uur gaan we weer terug om een pizza te scoren. Het is moeilijk een keus te maken uit de misschien wel honderd restaurantjes achter in de smalle straatjes van Cagliari.

Maar er is er altijd een die ons een lekker hapje kan bereiden voor uiteraard niet te teveel euro’s

Een lekkere Pizza del Tonno en een pizza con Salmon plus een liter water en een half litertje rood en wij zijn tot op het bot content.

Rond 22.00 uur gaan we terug naar onze daktent en leggen de beentjes omhoog en genieten van een welverdiende nachtrust.

Dag 17

Dag 2 in Cagliari.

Om 9.00 uur gaan we weer de stad in maar nu via de Oostkant. Zo komen we uit op de Piazza Republica. De zijstraten van deze Piazza zijn te vergelijken met de PC Hooftstraat in Amsterdam, zeer luxe en extreem hoge prijzen voor de waren die staan uitgestald voor het gulzige publiek.

Wij zijn niet zo gulzig en beperken ons tot een nieuwe bad outfit voor Renée en ik zelf scoor bij Benneton een paar super afgeprijsde polo’s waarna de polo die ik aan heb spontaan in de vuilnisbak verdwijnt en bedankt voor de vele draaguren.

Als we het hele arsenaal aan winkels hebben bekeken belanden we weer in ons inmiddels favoriete koffiehuisje met uitzonderlijke lekkere wijntjes en kleine hapjes, precies waar onze maag om vraagt om twee uur in de middag.

We hebben al non stop vanaf vanmorgen 9.00 uur door de stad geslenterd dus zijn we hier aan het juiste adres.

Na drie kwartier gaan we verder richting camperplaats om even de benen te strekken.

Als we om 20.00 uur weer in de stad zijn weten we niet wat het gaat worden vlees of vis.

Na lang zoeken belanden we in een Indiaas Tandori restaurant waar een heerlijke kip Tandori maaltijd op ons wacht, weer eens wat anders als pizza of pasta.

Tegen tienen verlaten we het centrum van de stad en gaan aan een welverdiende nachtrust beginnen. Morgen wacht het kunstenaarsdorp San Sperate.

Op weg naar Cagliari

Dag 15

Eerst dachten we nog een dag te blijven in Tortoli  maar het kriebelt weer om verder te reizen.

We besluiten richting het zuiden in de buurt van Cagliari een camping te zoeken, zodat we makkelijk naar de stad kunnen.

Als we om 11 uur de poort uit gaan rijden we via een schitterende route via tal van viaducten en tunnels. Alleen op deze manier is het mogelijk om hier een weg aan te leggen.

Het is ongeveer 100 km naar de camping die we hebben uitgezocht via de ACSI app.

Er zou zelfs een heus fietspad zijn om vanaf deze camping eenvoudig naar Cagliari te fietsen.

Net op tijd voor dat de siësta begint zijn we aan de poort van camping Pine di Mare in Capitana.

De schrik slaat ons om het hart als we de regels van de camping doorlezen en ontdekken dat er geen ANIMATIE team is. Dan worden we deze keer niet in slaap gebonkt door de muziek of ander geblèr via microfoons en boxen. Eigenlijk best jammer, na twee weken waren we er al een beetje aan gewend.

Zelf mogen we een plaats van de dame achter de recepties uitzoeken en het afgeven van onze campingcard van ACSI is genoeg en we krijgen ook nog 5 procent korting.

Plaats 16 blijkt een toppertje; mooi onder de boompjes en lekker ruim.

We instaleren alles weer en gaan dan later in de middag naar het strand. Dit blijkt een smalle strook te zijn langs de tuinen van huizen die hier strak aan de zee staan.

Grote kiezels en weinig zand maar je kunt er wel lekker zitten of pootje baaien.

Als we later bij de dame van de receptie horen dat op een fiets naar Cagliari gaan gelijk staat aan zelfmoord vanwege het vele verkeer besluiten we om morgen zelf de route naar de stad eerst maar eens met de auto te verkennen.

Dag 16

Na een zeer rustige nacht en perfect uitgeslapen staan we om 8 uur op, ontbijten met een vers broodje en gaan op pad. Het is half tien en al behoorlijk druk op de weg. Veel mensen zijn voor een dagje strand op pad op deze zondagmorgen. Het is één grote optocht naar het strand en van een fietspad geen spoor! Dat begint pas als we al 5 km van de camping af zijn. Maar dan nog lijkt het ons een te gevaarlijke onderneming om zelf naar de stad te fietsen tussen al die scheurende motoren en de vele automobielen.

Ze hadden ons bij de receptie dus veilig en duidelijk voorgelicht! Niet per fiets gaan dus.

Via de Camper app vinden we ook nog een camper parkeerplaats midden in de stad.

We gaan daar eerst maar eens kijken of wij er kunnen staan. Dat blijkt geen probleem met handen en voeten maken we de bewaker duidelijk dat we graag twee nachten op een camperplaats willen staan. Is er ook een toilet en douche vragen we en ook daarin is voorzien.

We maken een deal met de bewaker om de rest van onze spullen te halen op de camping en om twaalf uur terug zijn.

Zo gezegd zo gedaan Om 11.45 uur staan we weer voor het hek en krijgen we een plaats in de blakende zon.

Renée gooit al haar charmes in de strijd en vraagt of we niet onder een speciaal gebouwd afdak mogen staan. De bewaker grijpt zijn telefoon en belt de baas van de camperplaats. Over tien minuten is hij hier zegt de bewaker. En precies 10 minuten later scheurt er een Toyota landcruiser het terrein op en komt op ons af. Het is de baas en hij bekijkt de daktent eens. Dan zegt hij: “Jullie mogen mijn plaats hebben voor twee nachten”. We komen de prijs overeen, geen inschrijving en geen bonnetje. “Akkoord” zeggen we en we hebben ook hier weer de mooiste plek van allemaal. Met jaloerse blikken wordt er naar ons gekeken vanuit de campers die staan af te fikken in de brandende zon. We krijgen een sleutel voor het gebruik van het toilet en voor de douche moet je 50 cent betalen. Het is een dag en nacht bewaakt terrein en we kunnen lopend de stad in en dat is wel zo prettig!

  

Iedere ochtend op resetknop!!

Dag 13

Steeds als ik ‘s morgens mijn ogen open doe moet ik eerst de resetknop indrukken.
Nog steeds zijn we niet gewend om het vooral relaxt aan te doen.
Na al die hectische jaren met 5 keer Griekenland ,Turkije, lopen naar Santiago de Compostella, trekking in de Hoge Atlas in Marokko, New England in Amerika en niet te vergeten IJsland allemaal vakanties met een hoog energie vretend gehalte zijn we er niet aan gewend om zo rustig aan te doen. We noemen het “the Italian style”.
Dan ook nog “effe een verhuizinkje” en dat allemaal in de afgelopen 10 jaar.
Toen ik 10 jaar geleden besloot dat ik huisman zou worden en niet 180 dagen per jaar meer wilde reizen en achter de broek van sporters aan wilde hollen, dacht ik een heerlijk relaxt leventje te gaan leiden. Ik kwam bedrogen uit.
Ik had nog zo’n overschot aan energie en begon de wildste vakantie plannen te ontwikkelen.
Niet dat we het nu bewust  heel rustig aan doen maar het komt toevallig zo uit.
Als ze mij 20 jaar geleden hadden gevraagd: Ga lekker naar Italië en geniet van de zon en zee plus een animatieteam, had ik de vrager ter plaatse knettergek verklaart.
Het druist zo in tegen onze natuur, maar we zijn nu op Sardinië en het leven gaat hier nou eenmaal een stuk minder snel. Zelfs met de auto kom je niet boven de negentig km. per uur want dat is verboden.
Maar Renée en ik hebben besloten ons zo goed als het kan aan te passen aan dit leven en optimaal te genieten van wat we hier aangeboden krijgen: Zonnen, zeeën en animatie. Relax!!
Voorlopig gaan we mee in deze “poel van gezapigheid”. Over een week of 4 geef ik een eerlijk antwoord: of hier aan vasthouden of terug naar lekker actief.

Dag 14

Op naar Orgosolo, een stadje hoog in de bergen in het midden van Sardinië. Het staat bekend als de stad van de kunstenaars.
In de Corso Repubblica is bijna ieder huis rijk uitgedost met murales; dat zijn fraaie gevelschilderijen en allerlei teksten.
Het is begonnen in 1975 tijdens de dertigste verjaardag van Italiës bevrijding en de val van het fascisme. Een tekenleraar die in Orgosolo woonde begon met zijn leerlingen aan de muurschilderingen. Aanvankelijk waren het vooral politiek getinte zaken die geschilderd werden, maar later kwamen er steeds meer folkloristische motieven bij.

Op de terugweg rijden we via Fonni, het hoogst gelegen dorp op Sardinië.(1000 m.) Alle huizen in het oude dorp zijn van graniet gemaakt. Wanneer er in de winter sneeuw ligt kun je er zelfs skiën.
Ook hier zijn weer een aantal mooie muurschilderingen, waaronder een van het jaarlijkse carnaval. Elke eerste zondag in augustus lopen mensen ( Sos Buttudus)  met zwart gemaakte gezichten en donkere mantels te jagen op in geitenvellen gehulde dierwezens. (S'Urthu)

  

   

Veel zon,zee en strand!!

Dag 11

Het inchecken bij het hotel is snel gefikst. Spullen op de kamer gedumpt en dan op zoek naar een heerlijk avondmaal. Na een minuut of tien lopen vinden we een Pizza restaurant, een van de zeldzame eetgelegenheden op Italiaanse bodem J. We proberen eerst of we een Prosecco kunnen krijgen want het is voor ons vandaag ook nog een beetje feest. We kennen elkaar vandaag precies 37 jaar dus wille n we dat meteen klein drankje vieren.

Maar helaas, geen Prosecco. Dan maar aan een rood wijntje, ook lekker. We bestellen een lekkere salade vooraf en dan een medium pizza als hoofdgerecht.

Wat schets onze verbazing, eerst komt de pizza van een formaat waar je drie keer u tegen zegt.

We kijken de bediening aan en vragen: ”We zouden toch eerst de salade krijgen?”

Oh, foutje in keuken ik zal het onmiddellijk herstellen. Ze komt met twee dozen en daar gaan de pizza’s, zo groot als een wagenwiel in en de dame beloofd ons dat ze deze later weer lekker warm zal opdienen.

Dan arriveren de salades, ook al van het formaat kingsize! We genieten hier in volle teugen van.

De pizza’s worden ook weer opgediend en wij zien dat deze echt weer opnieuw vers zijn gemaakt.

Een beetje tegen heug en meug wordt er een gedeelte van de reuze wagenwielen verorbert en voor het gedeelte wat over is hoeven we geen Doggy bag, maar het was wel erg lekker!

We kruipen onder de wol, morgen weer een nieuwe dag.

Dag 12

Om 9.00 uur zijn we reisvaardig en gaan we op pad. Nog snel een brood uit de super en karren maar.

Het wordt een schitterende tocht over het Noord Oosten van het eiland met als hoogtepunt Nuoro.

Een mooie stad en het bezichtigen waard. Maar parkeren is net als overal een hel. We worden dan ook deze keer door twee glimlachende agenten gevaagd niet voor een of ander belangrijke "Casa" te gaan staan maar ergens aan de rand van de stad en dat doen wij dan ook braaf.

Om 15.00 uur arriveren we bij de camping die we hebben uitgezocht en krijgen we een mooi plaatsje. Ook deze camping is voorzien van een animatieteam en met een groepje kinderen worden dansjes en liedjes van Disney geoefend. Kennelijk voor vanavond wanneer het “kinderuurtje”, hier genoemd “Baby Dance”, plaats vindt.

Wij gaan naar het strand om lekker af te koelen in een kraak heldere zee.

Omdat we geen koelkast bij ons hebben gaan we iedere dag dat we zelf koken op het laatste moment boodschappen doen voor de “koude spullen” zoals vis of vlees. Tot nu toe zaten we altijd dicht bij een dorp of had de camping een grote kampwinkel. Hier zitten we 4 km. Buiten de plaats en de kampwinkel heeft brood en een heel klein ander assortiment. Er zijn geen vlees of visproducten, alleen een paar vacuüm getrokken worstjes die we kunnen wellen of bakken. Omdat we er op gerekend hadden brood met tomaten komkommersalade en “iets van vlees of vis” te eten kiezen we nu voor de worstjes. We houden het er op dat we een volgende keer niet nog eens de worstjes nemen. Een voordeel heeft deze camping: Je hoeft je portemonnee niet mee te nemen. Alles wat je koopt of gebruikt wordt op een soort creditcard bijgeschreven en aan het einde van je verblijf wordt alles afgerekend. De camping met de card en de rest graag "cash"

 Dag 13

De fietsen worden voor de dag gehaald om de omgeving van de camping eens te gaan verkennen. Eerst maar eens naar de dichtstbijzijnde plaats, Tortoli. Dat is zo’n 4 km. fietsen over een niet al te drukke en vlakke weg. In het stadje is een zeer lang gerekte winkelstraat met allerlei kleine winkels met fraaie muurschilderingen zoals deze worsten en kaas koning.

En ook veel gelegenheid om koffie te drinken. Dat gaan we eerst maar eens doen. We komen terecht bij een pizzeria ( hoe kan het anders) en bestellen 2 Americani’s. Dat is espresso, aangelengd met heet water. Er is een goede internetverbinding mogelijk en we hebben gelijk even contact met Nederland.

Na de koffie fietsen we eerst een poosje rond en gaan daarna door naar Arbatax.

Het is een half uur fietsen en we komen aan op een gezellig strand met een kleine snackbar waar water en kleine snacks te koop zijn. Je zit er heerlijk in de schaduw met uitzicht op zee. Voor vandaag vinden we het wel ver genoeg en we beginnen aan de terug weg. Omdat in Tortoli bijna alleen maar eenrichtingsverkeer mogelijk is zijn we op een gegeven moment de weg kwijt. Bij een restaurant wordt Renée er op uitgestuurd om de weg naar de camping te vragen. De eerste twee mannen kijken haar niet begrijpend aan. Camping Cigno Bianco, nooit van gehoord! Dat schiet lekker op. Gelukkig weten 2 andere heren het wel en al snel zitten we weer op bekend terrein. In de loop van de middag zijn we terug en gaan we weer afkoelen in de zee. Grappig te zien dat de meeste mensen op dezelfde plek als gisteren op het strand zitten!

De bananen groeien voor je voordeur!!







                                                                                                       Deze is speciaal voor Marjan

Via Toscane naar Sardinië

Dag 7 en 8  Daktent als Basreflexbox en klinknagels

Invasie op de camping

Vanmorgen om 8 uur komen de eerste Italiaanse campers de camping oprijden.

Het wordt vandaag een complete invasie, het weer is uitstekend en leent zich in het bijzonder voor een weekend strand en zee. 

Dan is er ook nog aangekondigd dat er een DJ vanavond plaatjes komt draaien uit de 60-70-en 90 dus al met al een dag die nog wel een tijdje zal bij blijven.

“Genieten” moet je tenslotte in je vakantie iedere minuut, uur en dag.

Dan zijn er ook nog mensen die kans zien om van de 24 uur die in een dag zitten er 48 van te maken. Die vallen dan in de categorie extreme vakantie vierdes.

We starten de dag met een fietstochtje naar het centrum van Cecina en bezoeken uiteraard Mc Donalds voor een lekkere koffie plus zoetigheidje. Bij iedere Mc kun je tenslotte ook nog gratis internetten. Alleen in Italië hebben ze er een component bij bedacht. Je moet je creditcard nummer opgeven en dan kun je gebruik maken van het gratis internet. Nou zijn we best makkelijk in een hoop zaken maar om zomaar de gegevens van je creditcard rond strooien lijkt ons niet helemaal de goede weg, dus dan maar even niets posten.

We vervolgen onze weg door de stad en belanden in een kleinschalig groentewinkeltje waar we wat inkopen voor het avondmaal.

Bananen, komkommer, tomaten, pruimen en een heerlijk wijntje uit het vat wat in de winkel staat.

Voor twee euro heb je een heerlijk litertje wijn dat ook nog goed drinkbaar is.

Nog een klein bezoekje bij de Farmacie om nog een recept te scoren tegen eventuele zeeziekte.

Het is waarschijnlijk niet nodig, maar de straat van Bonifatius tussen Corsica en Sardinië staat bekent om zijn sterke stroming. Dus voorkomen is beter dan genezen.

Op naar Cecina Marina dat aan de kust ligt. Inmiddels kun je goed zien dat het weekend is. Op het strand is het overvol, iedere meter is bezet. Langs de boulevard gaan we naar ons vertrouwde adres Massimo waar we een crêpe wegwerken en een glas Sangria. Terug op de camping gaan we wat lezen en een klein middag tukje doen (Thomas) We verheugen ons op de zonsondergang. Voor het eerst is het mooi helder weer en vanaf de camping is het maar een minuut of tien lopen naar het strand.

Daar is het al een stuk stiller dan vanmiddag. Het is toch steeds fascinerend om de zon prachtig weg te zien zakken in de zee. We maken foto’s en een stukje film met de GoPro.

Terug op de camping horen we de eerste tonen van de D.J die de avond zal opvrolijken.

Het begint bescheiden, veel van de kinderen zijn nog niet in bed. Onder aanvoering van het animatie team hossen en swingen de kinderen dat het een lieve lust is.

Om half tien zijn we bij onze daktent en drinken we tot slot van de dag nog een Limonchello.

Even douchen en lekker onder de wol, weer een dag voorbij.

Net als we goed en wel onze draai gevonden hebben horen we dat de volume knop van onze D.J naar max wordt gedraaid en er komt nu een bak met geluid over de camping die zijn weerga niet kent.

Ik ben er honderd procent van overtuigt dat zelfs mensen met een hoorapparaat, waar onder ik zelf, en ik heb ze al uit, geen oog meer dicht doen.

Volgens de affiche gaat dit een uurtje of twee duren, dus hebben we uitgerekend dat ergens rond twaalf rustig zal zijn. We moeten het voor lief nemen we zijn tenslotte niet alleen op de wereld.

Van slapen komt niks, de resonantie van de bassen uit de mega boxen wordt overgenomen door de bak van onze daktent die van polyester is gemaakt. We denken dat op ieder moment de klinknagels waar het tentdoek mee vastzit het zullen begeven. Ik verwed er mijn hele pensioen onder dat de hoorapparaat fabrikanten hier goed garen bij spinnen. Het kan niet anders of er zijn weer nieuwe klanten voor zo’n ingenieus apparaat bij.

Eindelijk om half twee in de nacht gaat langzaam de volume knop naar nul, na drie en een half uur te hebben geluisterd naar een bak met herrie die zijn weerga niet kent J  Niet alles went!!                  

Dat is schijnbaar het lot van een camping aan het strand; iets magisch bij veel mensen maar niet bij ons.

Dag 9

Vandaag,na een gebroken nacht,maar weer eens wat orde in de chaos aanbrengen. We pakken de auto helemaal leeg zodat we een goed overzicht hebben hoe we het gaan indelen en gelijk kunnen we de spullen weer  eens goed schoonmaken, voordat we morgen aan boord gaan.
Bij de boeking hebben we de maten van de auto opgegeven en ook de hoogte. Er moet altijd extra betaald worden als je  bijvoorbeeld  een fietsendrager monteert. Wij hebben een oude fietsendrager opgebouwd tot kistendrager en om nu de extra kosten te ontlopen is deze demontabel.
En bij heel zorgvuldig pakken moeten we, voordat we aan boord gaan, de grote aluminiumkist en de drager in de auto kunnen laden. Dat betekent ieder gaatje benutten. Aan de hoogte hoeven we niets te veranderden, we hebben voor een halve meter bij betaald. Een uurtje werken, dan weer eens koffie drinken en weer een uurtje werken of voor de dertigste keer proberen of het Internet van de camping het alweer doet om de blog te verzenden naar Nederland.  Helaas laat deze verbinding ons al 24 uur in de steek. Halverwege de middag zijn we klaar met het indelen in de auto en alles past keurig zonder dat we zelf opgevouwen moeten zitten. 

Renée neemt nog een duik in het zwembad en regelt een tafel in het restaurant om vanavond nog maar eens een lekkere pizza naar binnen te werken.  Als we om 5 uur een koud biertje drinken krijg ik drie SMS jes dat de afvaart van de boot met een uur is vervroegd. 

Dat betekent voor ons heel vroeg uit de veren. We berekenen dat ongeveer half vijf de wekker moet gaan. Dat is effe schrikken.  Maar goed dat we via sms nog te bereiken zijn. Door het uitvallen van het Internet systeem zijn we per mail niet bereikbaar en hadden we voor hetzelfde geld de boot letterlijk gemist. We gaan nogmaals verhaal halen bij de receptie maar steeds vezinnen ze een andere smoes. Het komt door de harde wind of het is bij de provider niet goed. Wij denken zelf dat het netwerk het niet aankan als er in het weekend 10.000 jongeren tegelijk WhatsApp en Facebook  gebruiken. En dat daardoor het gammele netwek plat ligt.
Gelukkig hebben we door de sms net op tijd door dat het schip eerder vertrekt zodat  we geen probleem hebben.  Bij de receptie melden we gelijk dat we graag morgenochtend om 5 uur de camping willen verlaten. Na een klein spoed beraad van de directie mogen we op de afgesproken tijd van het terrein.
We genieten van het heerlijke avondmaal en gaan om tien uur met de kippen op stok.

Dag 10

Om kwart over vier ben ik wakker en sluip het bed uit.

Water koken voor de thee en heel zachtjes de laatste dingen in de auto en dan op kousenvoeten naar de receptie,  Drie man van de bewaking staan er klaar om ons uit te zwaaien. Op naar de boot.
Onderweg nog een bakkie thee en keurig op tijd zijn we in de haven.

Het laden van het schip gaat heel gemoedelijk en keurig op tijd, behalve als er een motorrijder zonder helm aan boord wil rijden. Hij wil vlak voor onze neus voordringen en dan ontstaat kortsluiting bij de stuurman. Hij is heel duidelijk in het terug dirigeren van de motorrijder en die kan niet anders dan  rechtsomkeer maken. Hij mag terug komen als hij zijn helm heeft opgezet en daarna keurig op zijn beurt wacht. Precies 08.15 uur gaan de trossen los en kiezen we het ruime sop. De volgende 9 uur dobberen we over de Middellandse zee richting Sardinië. 

De zee is een spiegeltje en al lezend en om ons heen kijkend komen we de dag wel door. Het lukt zelfs om even te appen met het thuisfront. Zo is iedereen weer op de hoogte van onze bezigheden :)

Klokslag 17.30 uur meren we aan in de haven van Olbia. Tot onze verrassing mogen wij als een van de eersten van boord en om 17.36 uur rijden we het eiland op. Het overnachtingsadres is maar 20 minuten rijden en de navigatie brengt ons er keurig naar toe.

                                                 

Riviera degli Etruschi

Dag 4-5-6

Riviera degli Etruschi

We zijn aangekomen in de plaats Cecina aan de een van de Riviera’s van Toscane en gaan op zoek naar een camping waar we nog een dag of vijf kunnen blijven voordat we de oversteek vanaf Livorno maken naar Sardinië.

Als het goed is moet het geen probleem zijn iets te vinden. Er zijn langs deze kust zeker een twintigtal campings tot aan Livorno. En dat over een afstand van 30 km dus keus genoeg.

Als we de stad binnen rijden vinden we al snel de Toerist office waar we wat informatie verzamelen over de plaats en de campings. De dame achter de balie is erg behulpzaam en zegt dat er alleen in dit plaatsje al vier kampeerterreinen zijn en allemaal van het kaliber groot, groter, grootst.

En dat is nou net iets wat we eigenlijk niet zoeken maar aan de kust heb je geen keus.

Iedere vierkante meter wordt benut om de toerist ten dienste te staan. Aan koffiehuisjes en pizzeria’s ook geen gebrek.

De eerste camping die we bezoeken heeft ongeveer 900 plaatsen en we schrikken ons de tandjes als we het terrein aan een inspectie beurt onderwerpen.

Alles is in en op elkaar gebouwd, de privacy is dan ook ver te zoeken.

Over de camping naar de zee lopen doe je ongeveer een kwartier over. Als we daar aankomen worden we onthaald met gigantische herrie uit een paar boxen van elk 1000 watt.

We kijken elkaar aan en denken hetzelfde; deze camping maakt geen kans ons binnen de hekken te krijgen.

We bedanken de mensen van de receptie dat we even mochten kijken aan gaan op zoek naar de volgende camping.

En dat is niet echt ver. Na ongeveer 600 m vinden we Camping & Residence delle Gorette. Hier worden we uiterst vriendelijk te woord gestaan en we mogen het terrein grondig inspecteren. Het ziet er net even vriendelijker uit en het lijkt in alles een stukje schoner.

Wat ook meevalt, zijn het aantal plaatsen, slechts 400! En dan te bedenken dat onze favoriete kampeerterreinen zo’n plaats of twintig zijn, dan is het wel even omschakelen.

Ook het fenomeen animatie teams kennen we niet. Met onze kinderen deden we alles zelf en hadden daar geen team voor nodig.

Toch gaan we hier op deze camping staan. Het is niet zo ver uit het centrum van de stad en we kunnen mooi op onze Dahon fietsjes heen en weer peddelen.

En ook van hier kunnen we makkelijk naar de boot. We maken een deal bij de Receptie dat we maandag heel vroeg van het terrein af mogen (om een uur of half zes), zodat we op tijd in de haven zijn.

De komende dagen gaan ook wij een beetje proberen het echte vakantie gevoel te ontwikkelen en niet gelijk dagen met een rugzak zeulen Na de “verhuis stress” moet het lijf eerst weer flink worden bij getankt en nemen we het animatie team voor lief. We gaan hier een paar relaxte dagen tegemoet. 

Twee dagen Lucca

Dag 3

Lucca de stad

Vanmorgen zijn we al weer vroeg uit de veren. De temperatuur is onveranderd warm.

Het ontbijt bestaat uit een paar crackers en een plak koek en natuurlijk een paar koppen thee.

De eerste zorg voor vandaag is een bank met pinautomaat om geld uit de muur te trekken. Dan kunnen we de rekening voldoen bij het restaurant waar we gisteren hebben gegeten en hebben we ook nog wat over om benzine te kopen. Doordat we met geen enkele bankpas iets kunnen bij de lokale pompen moet alles cash. Geen nood, vroeger ging het niet anders, dan reisden we met stapels vreemde valuta door Europa en aan iedere grens moest je naar een wisselkantoor.

Het eerste wat we vinden is een slager. Daar vragen we de weg naar de stad en hoe laat hij vanmiddag weer open gaat na de siësta. 

Vlak voor de stad lopen we tegen de ommuurde wal van de stad aan. Een muur van 30 meter breed en ruim 4.2 kilometer lang. Een imposant gezicht met in totaal 12 ingangen, 6 voor de auto en ook nog eens 6 voor voetgangers.

Door de poort lopen we recht tegen het toeristen bureau aan. Daar worden we gewezen waar we het geld uit de muur kunnen halen.

Al snel lopen we in de schitterende oude straatjes door de binnenstad van het ene hoogtepunt naar het andere. We komen terecht in een Grieks orthodoxe kerk, midden in een viering waar een dame alle liederen live zingt en de geestelijke zijn gebed uitspreekt voor de twee aanwezigen gelovigen.

We vervolgen onze toer door het centrum en belanden na het zien van nog een groot aantal kerken in een koffiebar waar ik aan de cappuccino ga en een koffie Americana voor Renée. Ook nemen we een verlaat ontbijt.

Daarna lopen we nog wat door de stad waarbij het Amfitheater grote indruk op ons maakt.

We besluiten om er nog maar een dagje Lucca bij aan te plakken want een dag is veel te kort voor deze schitterende stad.

Terug op de camperplaats gaan we de auto een beetje her inrichten en andere kleine werkzaamheden te doen.

Om halfacht gaat het weer richting het Pizza restaurant om onze schuld te voldoen en schuiven we nogmaals aan voor een voortreffelijke maaltijd. Het wordt zeer gewaardeerd dat we onze schuld uit eigen beweging komen betalen. We krijgen heerlijke ham van het huis en aan het einde wordt de fles met Limonchello op tafel gezet en mogen we daar van nemen zo veel als we willen. Een of twee glaasjes dat mogen we zelf beslissen ( het werden er twee) welterusten, morgen weer een dag!!

 Dag 4

De stadswal van Lucca

Als een blok hebben we geslapen. De Limonchello en de rode wijn zijn een uitmuntend medicijn, daar kan geen slaappil tegen op.

Na het ontbijt gaat het weer richting Lucca centrum. Vandaag gaan we de stadswal rondlopen om het oude centrum van alle kanten goed te kunnen zien.

Eerst worden onze benen goed verzorgd. De muggen hebben de afgelopen dagen in volle hevigheid toegeslagen. We zijn compleet lek geprikt; het aantal steken is niet meer te tellen.

Het advies van de farmacie in Lucca is om je in de avond na 18.00 uur niet meer in de korte broek te vertonen, dat is vragen om ernstig bloed verlies.

We beginnen de wandeling aan de zuid kant. Op de wal ligt een pad gedeeltelijk geasfalteerd en voor een gedeelte nog van klei.

Het is ook duidelijk de ontmoetingsplaats van joggers, fietsers, en iedereen die maar even een fris neusje wil halen kan hier terecht. (momenteel is het al 30 graden)

Iedere vierhonderd meter kan je de wal verlaten en zo de stad in lopen waar het wemelt van de koffiehuisjes en allerlei andere winkeltjes. Vooral mode en leer scoren hier hoog.

Na een halfuur lopen zien we een schilder staan achter zijn ezel en dat nodigt uit voor een praatje.

Het blijkt een Amerikaanse cameraman te zijn die een gedeelte van zijn tijd in Italië woont en een gedeelte van het jaar in L.A.

Hij vertelt dat Lucca een van zijn lieveling plaatsen is en dat hij aan de noord kant van de stad woont.

En dat heeft een reden, namelijk aan de zuid kant is een swamp gebied ( moeras) dat zijn weerga niet kent. Dat verklaart ook de grote hordes muggen die in de avond om 18.00 uur neerstrijken op de argeloze kampeerder of toerist die niets vermoedend bij een graadje of 38 half naakt rond loopt.

Het is maar dat je het weet. We kletsen nog wat over de stad, wensen de kunstenaar een fijne dag en gaan weer verder over de wal waar het aantal fiets vierwielers in het kwadraat toeneemt en je echt voor je eigen veiligheid nog wel eens een noodsprong moet maken.

Niet iedereen is zo stuurvast en om zo’n buggy van 4 personen in een paar meter stil te zetten is wat oefening voor nodig lijkt mij.

Al met al genieten we van de schitterende wandeling. Drinken op tijd een capootje en een Americana met een kleine zoetigheid. Het ware vakantie gevoel is al voor meer dan honderd procent aanwezig.

Aan het einde van de wal wacht ons nog een verrassing. Een of ander spel uit de middeleeuwen wordt nagespeeld en daarbij wordt een heus kanon geladen met echt buskruit. Ook is er een TV ploeg die opnamen maakt van het geheel. We kijken gespannen toe en wachten op de klap!

En die was echt hard. Zowel Renée als ik staan stokstijf aan de grond genageld van de enorme klap.

Daarmee nemen we afscheid van Lucca en gaan terug naar de camperplaats om dit verhaal weer op de blog te plaatsen.

Morgen weer op weg naar een andere locatie. 

Herenigt op een "airport"

Een reis met hobbels.

De bus arriveert keurig op tijd om mij naar Schiphol te brengen. Het is nog vroeg voor een zaterdagochtend en de enige passagiers die instappen onderweg zijn allemaal mensen die ook naar de luchthaven gaan. Op Schiphol is het wel duidelijk dat midden Nederland vakantie heeft gekregen. Onvoorstelbaar hoeveel mensen er zenuwachtig door elkaar heen krioelen. Gelukkig heb ik gisteren thuis al kunnen inchecken en heb ik geen bagage om in te leveren. Dat scheelt heel veel tijd, maar toch doe ik er nog bijna een uur over om door de security heen te komen. De eerste hobbel is genomen. Eenmaal bij de juiste gate komt keurig op tijd het vliegtuig aan en alles loopt op rolletjes. Ik zit op rij 1 stoel A en dat betekent dat ik mijn handbagage boven mijn hoofd moet stoppen. Helaas is alles al vol. Van de vriendelijke stewardes moet ik maar kijken of er boven rij 3 of 4 nog plaats is, maar ook daar is alles al vol. Pas bij rij 5 is een gaatje voor mijn kleine rugzak. Wanneer ik de rugzak er in stop realiseer ik mij dat ik waarschijnlijk nooit tegen de stoom inkom wanneer we geland zijn om hem weer op te halen!  Als ik daar een opmerking over maak zegt dezelfde stewardes dat ik misschien geluk heb dat de stoel achter mij op rij 2 leeg blijft en dan mag ik vandaar uit mijn rugzak neerleggen onder mijn “eigen” stoel. En........ dat geluk heb ik! (hobbel twee.)

We vertrekken op tijd en na een rustige vlucht landen we 5 minuten te laat in Venetie. Zoals altijd wanneer een vliegtuig landt staat iedereen onmiddellijk op en pakt zijn handbagage en wil er zo snel mogelijk uit. Deze keer sta ik (Overigens niet om gevraagd, maar geluk hebben bij het thuis inchecken) helemaal vooraan, dus dat gaat goed denk ik!!!    

Doordat ik helemaal vooraan sta kan ik ook alles goed volgen van wat er nu gebeurt: Eerst kijken de 2 stewardessen elkaar wat ongemakkelijk aan. Er komt geen trap aan en er gaat geen deur open! Dan wordt er gebeld vanuit de cockpit en hoor ik de een tegen de ander zeggen: “Ze krijgen geen contact en bellen nu naar Nederland”. Na ongeveer 10 minuten roept de purser om dat we nog even geduld moeten hebben, omdat er nog geen trap is. Weer 10 minuten later roept de piloot om dat er op geen enkele manier contact met de luchthaven te krijgen is en dat ze hun uiterste best doen om ons zo snel mogelijk van boord te krijgen. Intussen hebben de dames een van de deuren open gezet om wat frisse lucht binnen te krijgen en sta ik gezellig met hen te kletsen. Ik heb ook al een glaasje water te pakken. Een van de dames vertelt dat ze vorige week in Barcelona was, waar het grondpersoneel staakte; (alleen in Barcelona) en dat uiteindelijk de piloot na 3 uur (!)  aan een touw uit de cockpit was gezakt, zelf een trap is gaan halen en daarna zelf met de bemanning de koffers uit het vliegtuig gelost had. Daarna zijn ze met een vliegtuig vol toeristen, maar zonder hun ruimbagage terug naar Nederland gevlogen. We hopen alle drie dat het hier iets sneller gaat J. En inderdaad, na een half uur hoor ik Italiaans uit de cockpit komen en even later wordt een trap aangeschoven. We kunnen er uit! (Hobbel 3!)

In de aankomsthal wacht nog een verrassing: Via de telefoon had ik van Thomas al begrepen welke kant ik uit moest lopen, want aan zijn kant was nergens te zien uit welke deur ik zou komen en er was ook niemand die dat kon vertellen. Volgens Thomas was het nogal een chaos. Wanneer ik de deur uit, de aankomsthal in, wil lopen sta ik gelijk stil tegen een muur van mensen.

Zeker 40 vooral lange mannen houden een bord boven hun hoofd met de namen van mensen die ze op komen halen. Tegelijkertijd moeten er mensen met bagage door dezelfde deur naar binnen om naar hun vliegtuig te gaan. Het is één grote chaos! Al laverend tussen koffers, karretjes en mensen heen loop ik de door Thomas aangegeven richting. Intussen hebben we ook telefonisch weer contact. Thomas spreekt af dat hij zijn telefoon, waar een voor mij herkenbare sticker op zit, zo hoog mogelijk in de lucht zal houden en ineens zie ik in de verte heel even die sticker. Op goed geluk worstel ik me door de mensenmassa heen en dan “ineens” vinden we elkaar! Samen duwen we ons zelf nu tegen de stroom in naar de uitgang. Dat was hobbel 4 J! De van te voren besproken camping hebben we snel gevonden. 

Relax richting Venetië

Dag 1

Vanmorgen vertrek richting Italië. Om half vijf gaat de wekker, tijd om op te staan want ik wil vroeg bij de trein zijn die om 6.20 vertrekt naar Malnitz. Vanaf Bad Gastein is het maar een klein kwartiertje rijden naar het laadperron waar de auto op de trein wordt gezet en in 12 minuten ben je door de tunnel en rij je zo Karinthië binnen.

Als ik om halfzes arriveer kan ik gelijk aansluiten in een kleine file. Je kunt aan alles merken dat de vakantie begonnen is voor een aantal landen. Normaal als je dit treintje neemt op dit tijdstip staat er nauwelijks iemand, maar nu is het aansluiten.

Precies om tien over zes rolt de lok het station binnen en het laden begint. Tien minuten later rijdt de trein afgeladen naar Malnitz.

Het is nog wat bewolkt in het zuiden van Oostenrijk maar de vooruitzichten zijn warm weer voor de komende dagen.

Ik heb alle tijd van de wereld. Om 13.20 uur landt Renée op Airport Marco Polo. Normaal kan ik in een kleine vier uur naar Venetië rijden. Ik geniet van de schitterende tour door de Dolomieten. Zo hier en daar drink ik een bakje koffie en maak ik een foto. Relaxt kom ik rond kwart voor een aan op de parkeerplaats van de airport. Dit is de eerste keer dat Renée hier aan komt, normaal vliegt Transavia op een vliegveld wat noordelijker van Venetië: Tarviso.

Wat ik hier aan chaos voorgeschoteld krijg doet een mens besluiten nooit meer een vlucht richting airport Marco Polo te maken. In de aankomsthal vind ik een paar duizend wachtende reizigers die kris kras door elkaar lopen te duwen en trekken en ruig met de volgeladen karren met koffers een aanslag plegen op je Achilles pezen. De Italianen hebben het voor elkaar om alles in één hal te persen: aankomst en vertrek.

En wat dat dan oplevert als de ene helft van de wereld op bezoek komt bij de ander is met geen 10 pennen te beschrijven.

De twee uitgangen voor het inkomende vliegverkeer hebben geen nummers dus is het raden uit welke aankomst deur Renée komt rollen. Ik besluit haar meteen te bellen en door te geven waar ze mij kan vinden. Dat wordt de koffietent in de aankomsthal waar een honderdtal mensen zich verdringen om een bakkie leut te scoren. Zelden heb ik zoveel mensen gezien die weer andere mensen komen ophalen en grote borden in de lucht steken om de juiste personen uit de massa te plukken. Ik spreek met Renée af dat ik op de hoek bij de koffiecorner en het blauwe licht van het oplaadpunt voor mobiele telefoons of laptop sta met mijn mobieltje in de lucht waar een fel gele stikker op zit van Buff ( een van onze sponsoren) Na lang wachten, bijna een uur na aankomst, zie ik een glimp van Renée en zijn we weer herenigt. Snel duwen we ons uit deze chaos; op naar de camping!

Ook bij aankomst op de camping die we thuis al hadden besproken is het een drukte van belang.

De een na de ander komt aan. Twee rood aanlopende hoofden bij de receptie weten niet zo snel meer hoe dit te handelen en geven snel aan ons het advies een plekje te zoeken, vast kwartier te maken en later terug te komen voor de afrekening.

Thuis hebben we al geprobeerd de nacht vast vooruit te betalen met een creditcard maar dat lukte niet want het computersysteem van de camping lag plat. We moesten het maar cash meebrengen.

Op zo’n moment gaat er spontaan bij mij van alles jeuken. Lang geleden in de tijd dat ik beroepshalve veel in Italië werkzaam was liep ik vaak tegen dit soort dingen aan. Altijd waren er wel problemen met het betalingsverkeer en dat voelde niet altijd even fijn.

In Nederland wordt er door allerlei instanties op gewezen dat je goed op je spullen moet letten en vooral geen documenten moet afgeven waar je Burger Service Nummer nog leesbaar is.

Ik heb wat kopieën gemaakt en natuurlijk drie verschillende campingkaarten mee genomen.

Na een uur zijn we aan de beurt om onze nacht te betalen, Paspoort please!! Wij geven de met zorg gemaakte kopieën van het paspoort, zonder BSN, maar die komen onmiddellijk weer retour. Wij willen uw echte paspoort of rijbewijs en dat moet hier blijven tot u vertrekt morgen. Ja, maar mevrouw wij mogen het paspoort niet zomaar afgeven, het is makkelijk om het te vervalsen. Daar hadden ze niets mee te maken.

Mijn bloed komt langzaam onder stroom en de bloeddruk stijgt met stip. nogmaals uitgelegd aan de lieve dame. Maar er was geen recht te schieten. De baas beslist zegt ze en het is private grond en daar gelden toevallig andere regels. En daar staan we dan. Het is kiezen of delen; betalen of moven.

Gezelligheid kent geen tijd. Renée pakt uiteindelijk haar rijbewijs en laat dat achter bij de receptie want ondanks dat we keurig de nacht al afgerekend hebben is het kreng niet te vermurwen ID of vijftig euro.

Jammer dat het zo moet. Welkom in Italië!!

Maar we sluiten de dag positief af.

Dag 2: We rijden in een rustig tempo richting Lucca. We arriveren om twee uur bij een leuke camperplaats waar niet naar een paspoort wordt gevaagd maar wel graag cash betalen!! 

Tegenover de camping is een gezellige Pizzeria waar we 's avonds gaan eten. Bij de camping hebben we nog gevraagd of we in het restaurant wel kunnen pinnen. Ja hoor dat kan hier overal, behalve bij mij was het antwoord. Dus NIET. Als we willen afrekenen blijken we ook hier niet met een kaart te kunnen betalen. Staan jullie op de camping?  Kom dan morgen maar terug om de rekening te voldoen. En zo hoeft Thomas dus niet af te wassen :) Is er soms in Italië iets met de banken meneer Dijselbloem?

                                                                            Proost